In de 19de eeuw begon men kanonnen, die voordien in de zijwanden waren opgesteld, op draaibare torens op oorlogsschepen te plaatsen. Dit bracht enkele problemen met zich. Vermits men geschut van verschillende kalibers gebruikte moest er o.a. voor gezorgd worden dat de juiste munitie op de juiste plaats beschikbaar was.

​

Meer en meer kwam de gedachte op dat men voor de doeltreffendheid over een oorlogsbodem moest beschikken met snelle en gelijkwaardige bewapening.

Vooral in Groot-Brittannië werd de idee verder uitgedokterd. Admiraal John Fisher was in 1900 reeds groot voorstander voor de bouw van een snel lijnschip bestukt met kanonnen van hetzelfde kaliber.

​

Enkele jaren later ontwierp Vittorio Cuniberti, een Italiaanse kolonel van de marine, een klein slagschip in twee versies:

- een 8.000 ton schip met acht kanonnen dat een snelheid van 22 knopen haalde

- een 17.000 ton schip met twaalf kanonnen dat dezelfde snelheid haalde.

​

De beide projecten werden als te kostelijk beschouwd maar toch kreeg Cuniberti de mogelijkheid om zijn studie te publiceren.

​

En zo verscheen in 1903 in het Britse standaardwerk over oorlogsbodems 'Jane's Fighting Schips' een studie onder de titel "Een ideaal slagschip voor de Britse marine".

 

John Fisher, die in 1904 tot First Sealord benoemd werd, begon in 1905 met de bouw van het nieuwe slagschip. En reeds op 10 februari 1906 was het zover; de 'Dreadnought' (de Onbevreesde) liep van stapel. Naast de nieuwe artillerie-stukken met kaliber 305 mm was het ook het eerste schip dat door turbines werd aangedreven.

​

Wereldwijd werd dit slagschip als voorbeeld genomen en noemde men elk slagschip een Dreadnought. De Duitse Kriegsmarine reageerde niet onmiddellijk om de betrekkingen met Groot-Brittannië niet nog meer te belasten.

Toch voorzagen de Duitsers reeds in 1907 een eerste schip met gelijkwaardig geschutskaliber. Zo ontstonden de klassen 'NASSAU', 'HELGOLAND', 'KÖNIG' en 'KAISER' gevolgd door 'BADEN' en 'BAYERN' die met acht 380 mm kanonnen uitgerust waren.

​

Engeland ontwierp de 'KING GEORGE V' alsook de 'IRON DUKE' die met 343 mm kanonnen bestukt waren.

​

Tussen 1915 en 1917 werden tenslotte tien super dreadnoughts in dienst genomen die tot de klassen 'WARSPITE' (met 'Variant', 'Malaya' en 'Barham') en 'ROYAL SOVEREIGN' (met 'Royal Oak', 'Resolution', 'Ramillies' en 'Revenge') behoorden. Deze schepen waren voorzien van 381 mm geschut.

Deze schepen werden, na modernisering, door de Britten ook nog tijdens de Tweede Wereldoorlog ingezet.